Halfpipe, slalom gigant, snowboardcross – różne dyscypliny w snowboardzie nie mogą być bardziej zróżnicowane. Na Igrzyskach Olimpijskich w 2018 roku odbyło się w sumie pięć dyscyplin, obecnie jest sześć dyscyplin w ramach serii Pucharu Świata FIS, a snowboardowe dyscypliny freestylowe zostaną ponownie zorganizowane w ramach TTR World Snowboard Tour. Ale które dyscypliny w ogóle są rozgrywane? SnowTrex przedstawia dyscypliny snowboardowe.
Dyscypliny snowboardowe i ich różnice
Nie tylko narciarze rozpoczynają sezon Pucharu Świata jesienią. Scena snowboardowa będzie również walczyć o punkty – i to już w sierpniu. Z Pucharem Świata dla snowboardzistów nie jest to jednak takie proste. Zawody FIS-u nie są jedynymi, w których rywalizuje elita snowboardowa. Zwłaszcza do zimy 1997/98, światowa elita była rzadko widziana na zawodach FIS-u. Ale ponieważ punkty w Pucharze Świata FIS-u decydują o udziale w Igrzyskach, to się zmieniło. W Snowboardzie FIS World Cup odbywa się sześć dyscyplin: oprócz Big Air również Snowboardcross, Parallel-Giant Slalom, Parallel-Slalom, Slopestyle i Halfpipe. Dyscypliny freestyle’u snowboardowego zostaną przeprowadzone w ramach TTR World Snowboard Tour. TTR World Snowboard Tour, który jest organizowany przez dwie organizacje TTR (Ticket to Ride) Pro Snowboarding i WSF (World Snowboarding Federation), obejmuje dyscypliny Halfpipe, Slopestyle i Big Air.
Halfpipe należy do dyscyplin olimpijskich od 1998 r. – pierwszym zwycięzcą została Nicola Thost, równoległy slalom gigant od 2002 r., snowboardcross od 2006 r., a styl zjazdowy od 2014 r. Big Air został nowo włączony do programu Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2018. W 1998 roku, oprócz dyscypliny halfpipe, raz odbył się także slalom gigant, slalom równoległy był w programie dopiero w 2014 roku. SnowTrex przygląda się dyscyplinom Pucharu Świata w Snowboardzie i różnicom między nimi:
Big Air
Big Air jest prawdopodobnie najbardziej spektakularną dyscypliną snowboardową ze względu na wysokość i czas lotu „airtime” snowboardzistów. Pojedyncze przejazdy składają się z jednego skoku na wysokim kickerze, gdzie zawodnicy wykonują najtrudniejszy z możliwych trick z obrotami i chwytakami w powietrzu. Ta sztuczka jest oceniana przez jury w zależności od trudności, wysokości, wykonania, stylu i lądowania. Big Air od dawna jest domeną mężczyzn. W międzyczasie jednak w tej dyscyplinie rywalizują również kobiety. Dyscyplina ta po raz pierwszy odbyła się podczas Igrzysk Olimpijskich w Pyeongchang w Korei Południowej w 2018 roku. Austriaczka Anna Gasser wygrała imprezę kobiecą, Kanadyjczyk Sébastien Toutant wygrał męską.
Snowboardcross
Dyscyplina ta łączy w sobie różne dziedziny snowboardu – freestyle i alpine. Czterech snowboardzistów rywalizuje ze sobą. Muszą oni pokonać sztucznie utworzony tor przeszkód o stromych zakrętach, skokach, spadkach, bramkach, wybojach i różnych kątach nachylenia. Zawody oparte są na systemie knock-out, w którym dwóch najszybszych zawodników wykonuje jedno okrążenie. Nierzadko zdarzają się spektakularne kolizje i upadki, dlatego w snowboardzie crossowym obowiązkowa jest ochrona ciała w postaci wyściełanych kombinezonów, ochrony podbródka i kasków. Najszybsza 2 (z 6 uczestnikami 3) przechodzi do następnej rundy.
Slalom Równoległy Gigant
Zawody slalomowe są dyscyplinami klasycznymi, bazującymi na dyscyplinach narciarzy alpejskich. Przebieg slalomu równoległego ma różnicę wysokości około 120 do 200 m. Trójkątne bramy – jest ich około 40 – znajdują się w odległości około 25 m. Na stoku slalomowym ustawione są 2 tory obok siebie – jeden z czerwonymi bramkami, drugi z niebieskimi. W kwalifikacjach zawodnicy jadą indywidualnie po niebieskim lub czerwonym torze. W kwalifikacjach weźmie udział łącznie 32 snowboardzistów, którzy będą jeździć na stokach dwa razy samodzielnie. W finale 16 najlepszych zawodników rywalizuje ze sobą w wyścigu nokautowym – w 2 biegach. Po pierwszym zmieniają trasę. W drugim biegu zaczynają się tym razem od pierwszego. Kto pierwszy przekroczy linię mety, ten dochodzi do następnej rundy lub zwycięstwa. W przeciwieństwie do dyscyplin freestyle’owych, w których kluczową rolę odgrywa orientacja powietrzna, odwaga i skoki, w technice zawodów wyścigowych najważniejsza jest szybkość i nerwy ze stali. Przy okazji: W 2002 roku slalom gigant został zastąpiony przez równoległy slalom gigant.
Slalom równoległy
Organizacja równoległego slalomu giganta jest taka sama jak równoległego slalomu giganta, z tą tylko różnicą, że bramki są ustawione bliżej siebie: w odległości około 12 metrów. Różnica wysokości kursu wynosi od 100 do 150 m. Finał Pucharu Świata w slalomie równoległym odbył się w Winterbergu w 2019 roku, podobnie jak w latach poprzednich.
Slopestyle
Od 2014 roku slopstyle jest również dyscypliną olimpijską. Zadanie zawodników: Przekraczają trasę freestyle’u, muszą włączyć jak najwięcej elementów, od skoków do innych tricków i łączyć ze sobą różne przeszkody w każdym biegu – 2 w kwalifikacjach i 2 w finale, najlepszy jest oceniany. Jury ocenia następnie sztuczki w zależności od wykonania, trudności technicznej, wysokości, szerokości i czystości – na tej samej zasadzie, co w przypadku dyscypliny halfpipe. Tricki w obszarze freestyle’u można z grubsza podzielić na te kategorie: wirowanie (obrót wokół własnej osi ciała), chwytaki (uchwyty na desce), grinds (triki na szynie) i flips (obrót wokół osi poziomej).
Halfpipe
Jest to najwyższa dyscyplina w snowboardzie. Halfpipe na Olimpiadzie jest równoznaczna z „superpipe”. W długim na 150 do 170 m i szerokim na 19-22 m oraz wysokim na prawie 7 m halfpipe, celem jest jazda z jednej strony na drugą i katapultowanie się nad ramieniem, tj. górną krawędzią halfpipe, oraz wykonywanie różnych trików, takich jak skoki akrobatyczne, zakręty, podpórki itp. Cały zjazd jest oceniany przez sześciu sędziów. Ich kryteria to: wysokość skoków, stopień trudności, technika, różnorodność i styl.
